Om 5.00! gaan de mobieltjes af. De broodjes waren gesmeerd, en de tassen gepakt, dus alleen nog een bakje cornflakes en dan naar de ingang van het park waar we opgehaald gaan worden. De boot naar Fraser gaat om 7.00 en doet er ongeveer 45 minuten over. We genieten van een prachtige zonsopgang. We worden naar het Kingfisher resort gebracht vanwaar de 4-wheeldrive bus ons over het eiland zal rondcrossen. Nou dit gaat me het ritje wel worden! We worden door elkaar gehusseld alsof we een pak kaarten zijn. Er zijn geen verharde wegen, het zijn allemaal zandpaden waar we over rijden. Gelukkig heb ik wel reispillen bij me, voor het geval het nodig mocht zijn. Er zit nog een nederlands stel in de bus met een zoontje van bijna 9 jaar. Pieter en Mees kunnen het goed met elkaar vinden, ze zitten naast elkaar en zoeken elkaar de hele dag steeds op. De eerste stop brengt ons naar een uitzichtspunt van een grote duin. Het is inmiddels heerlijk weer en we trekken gauw een korte broek aan. Na ongeveer 10 minuten komen we aan op het strand, het strand waar we met de bus op kunnen rijden!! Hoe gaaf is dat?! Scheuren met die bus! De gids/chauffeur kletst ons de oren van het hoofd met zijn soms wel erg sterke verhalen. Daarnaast vertelt hij een hoop over het eiland. Fraser bestaat helemaal uit zand. Op het eiland zijn dingo’s, dit zijn wilde honden. En die gaan we ook nog zelf zien op de eerste stop. Maar eerst rijden we een kwartiertje over het strand. Dan roept iemand dat er een walvis voor de kust zwemt. De walvis zien we niet zwemmen, maar we zien hem water omhoog spuiten. Die kunnen we dan ook maar weer afstrepen! Deze eerste stop is bij Eli’s creek. Dit is een zoetwaterbeek waarin je een stuk kunt lopen. Wanneer we hier arriveren zien we gelijk 2 dingo’s en een paar 4-wheeldrive auto’s met mannen die het gezellig hebben (vissen en een biertje..). De dingo’s lopen weg als wij de bus uitkomen, maar als Pieter, Mees en Gertjan naar de zee rennen, rent 1 van de dingo’s er achteraan. De mannen van de 4-wheel auto’s zien het direct en zetten het op een lopen naar de jongens en de dingo. De dingo is zo dichtbij dat hij Pieter in z’n billen kan bijten, maar Gertjan schreeuwt en jaagt de dingo weg. (goed gedaan Gertjan!) Ook de mannen gooien bierblikjes naar de dingo. Deze dingo’s zijn normaal gesproken niet agressief, maar deze wel omdat ze gevoerd worden door mensen. Dan worden ze brutaal. Ik heb toch wel wat respect gekregen voor deze dingo’s, ik blijf wel bij ze uit de buurt!
We krijgen hier koffi/thee en lekkere koeken, voor de kids zijn er pakjes sinaasappelsap. Daarna gaan we weer verder, een stopje hier, een stopje daar en dan stoppen bij het scheepswrak Maheno dat hier in 1935 is gestrand. Het is een verroest geraamte van een schip, maar het ziet er wel bijzonder uit. Er komen bovendien krabbetjes enzo uit tevoorschijn lopen. Leuk! Daarna terug de bus in, maar we krijgen bezoek van een piloot, die ons voor 80 dollar pp mee wil nemen voor een 15 minuten durende vlucht. Een stuk of 7 gaan dit doen, we zullen ze een stuk verderop weer oppikken. Inmiddels loopt het tegen 12.00 uur en gaan we lunchen in Eurong. In dit resort krijgen we een warm en koud buffet. Ruim 3 kwartier later hebben we de buikjes weer rond gegeten en gaan we opnieuw de bus in. De volgende stop is het meer van Mc Kenzie. Dit paradijselijke zoet water meer heeft een wit zandstrand en glashelder water. Beetje fris om in te zwemmen, maar iedereen doet het (behalve ik..) Heerlijk even lekker poedelen en genieten van de zon. Relax! Maar dan opnieuw terug in de bus om naar het regenwoud te gaan. Daar maken we een wandeling van ongeveer een half uur. De bus pikt ons een stuk verderop weer op om ons vervolgens terug te brengen naar het Kingfisher resort. Daar zijn we om 16.45 terug, net op tijd om de ferry van 17.00 te halen. We nemen afscheid van de andere Nederlanders, Martine, Robert en Mees. Zij zwaaien ons uit op de ferry, en wij hebben nog een prachtige zonsondergang op de ferry. Rond 18.30 zijn we terug op de camping. Wat een prachtige dag!

Vanmorgen dus vroeg uit de veren voor het voeren van de dolfijnen. Als we aankomen zijn de dolfijnen er nog niet, dus als ze niet komen krijgen we ons geld terug. Marijke, Gertjan en Pieter mogen de dolfijnen ook een visje voeren, Bonne en ik slaan over, wij maken de foto’s. Gelukkig komt er toch een dolfijn en de mensen die de dolfijnen gaan voeren mogen vast in het water komen staan (vanaf 7.30), rond een uurtje of 8 worden de visjes uitgedeeld. Iedereen mag 1 visje aan de dolfijnen geven. Er staat nogal een rij, dus het duurt wel even. Dan komt er nog een dolfijn aan, het voeren gaat nu een stuk sneller. Leuk om te zien!
Rond 8.30 zijn we terug op de camping. We gaan eerst naar de achterste rij op de camping, want daar is er garagesale. Ik hoop er nog een paar handige campingdingetjes te scoren, want het is wel een beetje erg basic. We scoren een afwasteiltje, een dienblad en een set tupperwarebakjes met deksel. Superhandig, vooral dit afwasteiltje wat 4 keer zo groot is als wat we nu hebben! Het dienblad komt ook erg van pas, we gebruiken het als dienblad en als tafeltje waar we de toaster op zetten.
Na het ontbijt, het vullen van de watertank, en legen van het vuile water gaan we op weg naar Hervey bay. We willen vandaar een tripje naar Fraser Island gaan doen. Onderweg betrekt de lucht verder en moeten zelfs de ruitenwissers nog serieus aan het werk. Rond 14.00 zijn we in Hervey bay, maar onze eerste keus camping is helaas vol. De dame van deze camping belt voor ons naar hun zustercamping, die hebben nog een plekje voor ons. Hier gaan we staan en bij de receptie kunnen we ook het uitstapje naar Fraser Island regelen. Helaas zijn we al een beetje laat om het te regelen en kunnen we alleen nog meet op de beautyspot trip. Niets mis mee hoor, maar het tijdstip… 6.00 opgehaald worden, het is vakantie!! Maar goed, we zijn al lang blij dat we nog meekunnen dus we gaan gewoon vroeg op bed. Hopelijk is het morgen mooi weer! (de voorspellingen zijn goed).

Deze dag gaan we op weg naar Tin Can Bay, het is een rit van ongeveer 120 km. We vertrekken rond 10.00 en doen boodschappen in Gympie wederom bij de Aldi. Vanaf Gympie is het nog een 60 km naar Tin Can Bay. We hebben honger, dus we gaan eerst picknicken met broodjes hotdog. Rond 15.00 komen we aan op de kingfischer camping in Tin Can bay. Eigenlijk is er geen plek, maar de campingeigenaar weer toch nog een plekje voor ons, naast het in-aanbouw-zijnde toiletgebouw. Voor 25 dollar mogen we er een nachtje staan, een koopje! Onze vakantieburen blijken connecties met nederland. De buurman blijkt geboren te zijn in Leeuwarden! We maken een gezellig praatje met ze. Dat is zo leuk hier in Australie, je maakt zo gemakkelijk een praatje met iedereen! We vragen of ze ook weten of hier een shop in de buurt is, we willen namelijk een bal kopen voor de kids. De buurman bespaart ons een ritje want hij heeft een bal voor ze. Hij moet alleen nog even worden opgepompt. Daarvoor gaan ze naar de campingbaas. Hij tovert uit zijn auto een compressor, er wordt ergens een ballenpompnaald gevonden, en de bal is (bijna) rond. Geweldig!
De reden dat we naar Tin Can bay zijn gegaan is dat je er wilde dolfijnen kunt voeren. (ja, je kunt je afvragen of ze dan nog wel echt wild zijn….). Dit staat dus voor de volgende morgen op het programma. Op advies van de campingbaas gaan we het strand tegenover de camping op en lopen we over het strand dat nu ver drooggevallen is want het is eb. Heerlijk pootjebaaien! We lopen tot het eind van het strand, daar zijn picknickplaatsen en kunnen we onze voeten even afspoelen. We blijken vlak bij de dolfijnenvoerplaats te zijn. Weten we morgenvroeg gelijk waar we moeten zijn. We lopen weer terug naar de camping, eten lekker buiten, slapen (binnen) en morgenvroeg weer vroeg op want we moeten om 7.15 lopend naar de dolfijnen.

De volgende morgen worden we wakker met een stralend zonnetje. Heerlijk, we kunnen lekker buiten ontbijten. We zijn inmiddels gewend geraakt aan iedere morgen toast bij het ontbijt, dat doen alle Aussies hier, dus wij passen ons natuurlijk aan. Na een kopje koffie, gemaakt met de percolator (heb inmiddels een beetje ervaring hoe de koffie gemaakt moet worden), vertrekken we van deze camping voor een ritje door de Glasshouse mountains. Gisteren hebben we op de borden gezien dat we vlak bij de dierentuin van Steve Irwin zitten, dus de kans is te mooi om dat nu niet te doen. Rond 12.00 zijn we er nadat we nog eerst een broodje in de camper hebben gegeten. In de zoo zijn veel dieren die we in Nederland toch niet zoveel tegenkomen. Steve Irwin was natuurlijk bekend om zijn krokodillen, en die zijn er dan ook volop. Ze zijn allemaal nogal lui, en komen niet in beweging. Van de kroko’s komen we bij enorme schildpadden. Nooit zulke grote gezien! Verder komen we langs een paar adhd otters, wat een schattige beestjes! Maar dan gaan we op zoek naar de koalashow, die we dus niet kunnen vinden. Nou ja, dan maar verder naar de kangoeroes. Onderweg hiernaar toe komen we door een groot gebouw waar fotoshoots gemaakt worden met koala’s en andere beesten. Niet te betalen, dus we doen het lekker niet. Wel wordt er net een koala vervoert weer naar z’n verblijf, en Pieter gaat er snel mee op de foto. De dierverzorger moet met de koala dezelfde kant op als ons, dus we hebben allemaal de kans om met de koala op de foto te gaan. Iets verderop zijn de kangoeroes, ze zijn zo aaibaar en we kunnen ze bijna knuffelen! Verderop is een show van de tijgers (oké dat zijn niet echt Australische dieren, maar wel leuk). Dan teruglopen naar de koala’s, deze zijn ook superzacht, het zijn echt net pluchen knuffels! Marijke zou net met de koala’s op de foto, maar het fototoestel geeft een foutmelding op het sd kaartje. bAlen!! Het toestel vindt dat het kaartje geformatteerd moet worden, maar dan zijn we alles kwijt wat erop staat. Helaas heb ik ook nog niet de foto’s van de laatste dag in Sydney eraf gehaald. Gelukkig hebben we nog een kaartje dus de ramp is niet heel groot, en er zijn ook nog foto’s van de mobieltjes. Rond 16.00 moeten we nog even naar het Afrika gedeelte, en daar gaan we met het treintje naar toe. Pfft, dat hadden we lopend sneller gekund, maar goed, we zijn er. Nou dit gedeelte van het park is niet het meest geweldige. Een paar giraffes, zebra’s en neushoorns. De neushoorns waren het leukste, maar voor de rest valt er niets over te zeggen. Rond 16.45 zijn we weer terug bij de camper op het parkeerterrein, en nu is het zaak om snel een camping te vinden. In het eerste het beste dorp vinden we een camping en er is nog precies èèn plekje. Die is voor ons!

Vandaag weer vroeg op want om 10.05 gaat het vliegtuig naar Brisbane. Daar halen we de camper op. Alles is al zo’n beetje ingepakt, maar nog even een ontbijtje en de taxi regelen. Dat valt nog niet mee, we bellen wel 4 taxibedrijven, maar het duur te lang voor ze er zijn, of ze willen het niet doen. Uiteindelijk komen we erachter dat we een kort nummer moeten draaien, dan krijgen we een of andere taxicentrale. Gelukkig hebben we een telefoon voorzien van een australisch vodafoonkaartje met enorm veel beltegoed. (dat kregen we door een actie ofzo). En dan is de taxi er ook supersnel. Het is zowaar dezelfde taxi met chauffeur die ons ook naar Denhamstreet gebracht heeft. Hij brengt ons supersnel naar het vliegveld, waar we dus veel eerder aankomen dan we gedacht hadden. Op het vliegveld typ ik nog gauw een blogje over onze belevenissen in Sydney, is dat ook maar weer gedaan. De vlucht naar Brisbane duurt maar 1.5 uur, ik heb niet eens de tijd om een volledige aflevering van mijn inmiddels favoriete serie van de Midwifes te zien. Een van de stewardessen maakt een kletsje met ons en vertelt dat ze Nederlandse ouders heeft die uit Bleiswijk bij Rotterdam vandaan komen. Vanaf het vliegveld nemen we weer een taxi naar het Apollo verhuurbedrijf. Daar worden we snel geholpen en wordt na het papierwerk uitgelegd hoe de camper werkt. Vervolgens met de medewerker nog een rondje om de camper om beschadigingen op te schrijven. We krijgen handdoeken, lakens en dekbedden mee. En een welkomspakketje met thee, suiker, oploskoffie (brr), een afwasborstel en wel èèn theedoek! Dat vind ik wel erg weinig en met al mijn charmes krijg ik het voor elkaar dat de medewerker nog even op zoek gaat naar nog een paar… 
We krijgen de tip mee dat de Aldi 10 minuten rijden naar rechts is. Je raadt het al, wij rijden 20 minuten, 10 heen, 10 terug en nog steeds geen Aldi. Bonne gaat vragen bij de mc Donalds en krijgt een routebeschrijving mee. Gelukkig vinden we nu de Aldi en een Cooles en doen flink boodschappen voor de komende dagen. Al met al heeft dit ons best veel tijd gekost en hebben we nog ongeveer een uurtje te rijden voor het donker wordt, dat is rond 17.30. Het doel was de eerste nacht door te brengen in de Glasshouse mountains. Dit zijn bergen die de vorm hebben van een flessenhals. Per toeval vinden we daar een camping, wel een beetje basic, maar dat geeft niet. We stallen de camper en pakken de koffers uit. Na een half uurtje komt de campingbaas langs op zijn quad. Hij vertelt dat hij ooit het wereldrecord paardenmennen had voordat hij afgetroefd werd door Pieter de Boer. Als alles een beetje z’n plekje heeft gevonden, gaan we eten. Na de afwas, kijken we nog even buiten, wat een sterren!! Zo donker, en zo stil! We gaan heerlijk slapen dit eerste nachtje in de camper!

Na de gebruikelijke ochtendrituelen zitten we rond 10.15 weer in de bus op weg naar de City. Vandaag staat de hoogste toren van Sydney (304m)op het programma en willen we naar de Chinese wijk. Maar eerst stappen we uit bij het Anzec oorlogsmonument. Dit monument is opgericht ter herinnering aan de Australische slachtoffers van de eerste wereldoorlog die in Frankrijk hebben gevochten. De Memorialday was op 19 juli, dus we zien nog veel kransen liggen die 3 dagen geleden zijn gelegd. Een medewerker vertelt ons een en ander over het monument, en natuurlijk hebben we het ook over de vliegtuigramp. Na een fotorondje lopen we door naar de Sky Tower. De ingang zit ergens verstopt in het winkelcentrum waar de skytower (opgebouwd is, maar uiteindelijk vinden we het toch. We worden na een fotosessie in een lift gezet en zoeven omhoog. In een paar seconden staan we boven en hebben een schitterend uitzicht over de hele stad. Je zou hier nog een paar meter verder omhoog kunnen, dan mag je op een uitschuifbaar glazen plateau staan waarbij de frissen lucht je om de oren blaast. Wel mooi voor de foto’s maar wij besluiten dat het zo wel mooi genoeg is. (ik was al blij dat Bonne toch mee naar boven wilde…). Boven eten we ons broodje op en na ongeveer 100 foto’s verder gaan we weer naar beneden. De liftboy verteld ons dat laatst bij een erge storm de toren gesloten is, maar bij iets minder wind heeft de toren wel een meter speling. Gelukkig waait het vandaag niet…
Hierna lopen we door het winkelcentrum, kijken wat winkels en gaan vervolgend op weg naar de Chinese wijk. En daar ziet Gertjan ineens een elektronicawinkel. Hier zal dan hopelijk de koptelefoon te koop zijn waar hij al maanden naar op zoek is. En ja hoor, daar is ie dan! Een Monster koptelefoon! Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is een merk wat ook in Nederland te koop is, en zolang we in Australië zijn, is Gertjan er al naar op zoek. We hebben er honger en koffiedorst van gekregen, dus naar McD voor koffie, muffins, een Mc Flurry en 2 hamburgers. Daar knappen we van op! Nu op zoek naar de Chinese wijk. Daar zijn allerlei winkeltjes en er is ook een overdekte markt waar allerlei souvenirs te koop zijn. Ik dacht dat het Townhall heette, maar dat is het gemeentehuis ofzo. In ieder geval een prachtig gebouw, waar we toch maar even naar binnen stappen. We maken een praatje met de conciërge, over het weer, over Sydney en hij legt ons uit waar de Chinese wijk is. Het valt ons wel op dat iedereen zo aardig en behulpzaam is. Ook wil eigenlijk iedereen wel even een praatje maken. Aardige lui die Australiërs!
Uiteindelijk komen we in de Chinese wijk terecht. Van allerlei souvenirwinkels en veel restaurantjes. Het valt eigenlijk een beetje tegen, maar voor de sfeer is het wel leuk. De overdekte markt is vandaag niet open helaas, en aangezien het al een beetje gaat schemeren besluiten we gauw door te lopen naar de Darling Harbour. Pieter en Marijke hebben allebei een knuffeltje gezien wat ze willen kopen, dus dat doen we nog even. Het nieuwe huisdier van Pieter heet nu Penny, maar heeft een tijdje Quity (schatje) geheten. Als we op de Darling Bridge arriveren is het al behoorlijk schemerig, en zien we al die prachtige lichtjes al weer. Ook zien we op een van de hoge flats het vertrouwde logo van onze eigen Rabobank staan. Uiteraard maken we hier een foto van. Rond 19.00 zijn we weer terug in Bondi beach. Bij een van de kiosken doen we nog even inkopen voor het avondeten, en dat wordt een bijzondere vanavond: noedels en 2 pizza’s. Ik geef toe dit is een rare combi, maar vanavond moeten we nog inpakken en hebben we geen tijd voor uitgebreid koken. Nou, en het smaakte prima! ’s Avonds nog even het vervelendste klusje: inpakken. Ik heb nog helemaal geen zin om uit Sydney te vertrekken, wat is dit een fijne stad, ik ben nog niet uitgekeken!
Voorlopig even geen foto’s van deze dag omdat ons fotokaartje geformatteerd wil worden terwijl er nog foto’s opstaan. Het kaartje doet het dus niet…. Gelukkig hebben we nog een kaartje, maar dit kapotte kaartje hadden we gevonden in een winkelkarretje samen met 2 dvd’s. Had iemand dus vergeten mee te nemen…. Er zijn wel foto’s maar die staan op de mobiele telefoon en die hebben we er nog niet afgehaald.

Vandaag worden we wakker met zon! We willen eigenlijk naar de vuurtoren gaan, maar lopen eerst naar Bondi Beach dat zo’n 10 minuten bij ons vandaag ligt. We wisten niet dat we zo dicht bij het strand waren! De wandelpaden gaan door een parkachtige omgeving met kunstobjecten. Er staat een soort spiraalvormig geval waar we in kunnen klimmen en natuurlijk heel veel foto’s maken met de zee op de achtergrond. Daarna lopen we verder naar beneden en komen op een prachtig wandelpad langs en over de rotsen, langs de zee. Weer maken de fototoestellen overuren. Aan het eind van dit pad komen we uit op het strand van Bondi Beach, bekend van zo’n programma over de belevenissen van de strandwachten van Bondi Beach. Er wordt veel gesurft op Bondi, en de stromingen kunnen verraderlijk zijn. Het is heerlijk op het strand dus de schoenen en sokken uit en de broekspijpen oprollen. Desondanks worden we op Gertjan na allemaal behoorlijk nat. Maar het was even heerlijk spelen op het strand! Genieten met hoofdletters. De vuurtoren laten we maar schieten, en we gaan terug naar ons appartement om te lunchen en de natte broeken in de was te doen. Daarna gaan we met de bus weer de stad in en willen we de pylonen (peilers) van de Harbourbridge gaan beklimmen. We stappen weer uit op Circulair Quai, lopen langs de haven naar de wijk de Rocks. Deze wijk is de oudste wijk in Sydney, het is een gezellig wijkje met pleintjes en kleine steegjes. Via de route die langs het water loopt, komen we uit onder de Harbour bridge. Nu is het zoeken naar hoe we op de brug komen! We blijken nog een stuk verder te moeten lopen maar dan komen we uiteindelijk op de brug uit. Bovenop de pylon hebben we een prachtig uitzicht op de brug en de omgeving. Er is ook een mogelijkheid om op de brug te gaan, maar dat doen we maar niet… kost ook een vermogen, en bovendien ziet het er erg eng uit! Inmiddels loopt het naar 17.00 en we weten inmiddels dat het dan niet lang meer duurt voor het donker wordt. Het lijkt ons prachtig om Sydney by night te zien. Al die lichtjes van de wolkenkrabbers (misschien zijn het wel geen wolkenkrabbers hoor, maar voor het gemak noem ik ze wel even zo), de verlichte Harbour Bridge en het Operahouse, prachtig! Omdat het nog niet helemaal donker is eten we eerst een hamburger met vieze vette friet van de Hungry Jack (in Nederland de Burgerking). Das dus eens maar niet weer! Nu het wel helemaal donker is, zijn de brug en het Operahouse prachtig verlicht, dus we maken weer heel veel foto’s. Sydney by night is nog mooier dan overdag! Uiteindelijk moeten we dan toch weer terug naar Bondi Beach en dat is weer een half uur in de bus. In ons appartement drinken we een lekker kopje thee, kijken we wat tv en werk ik het blog van de trip naar de outback bij. Dan ook nog de foto’s bekijken en uitzoeken, het is al weer 0.00 uur als we ons bedje induiken. Maar wat een heerlijke dag!

De dag begint een beetje grijs en bewolkt maar gelukkig is het wel droog. Na eerst eens even lekker uitgeslapen te hebben in onze heerlijke bedjes maken we een ontbijtje met toast en een kopje thee. We gaan vandaag Sydney verkennen, maar eerst, hoe komen we in de City? Eerst maar eens op zoek naar buskaartjes, voor vandaag zoeken we namelijk de familycard. Daarmee kan iedereen voor $2,50 de hele stad door zowel met de bus, trein als ferryboot. De eerste 2 kiosken weten van niks, maar dan vinden we een tijdschriftenwinkel, die dame weet precies wat we moeten hebben. De bussen rijden hier af en aan dus we zitten zo in de bus naar de stad, wat overigens wel een half uurtje in beslag neemt. Het doel is vandaag het Operahouse en met de ferry naar Manly. Omdat vandaag ook de herdenkingsdienst voor de slachtoffers van de vliegtuigramp in de St. Marys Cathedral is, stappen we daar eerst uit om een kijkje te nemen in de kerk. Als we daar aankomen blijkt de dienst nog aan de gang te zijn, en worden bezoekers door de bewaking weggestuurd. We proberen toch even om het hoekje te gluren, en als ik uitleg dat we Nederlanders zijn, mogen we voor de laatste 10 minuten naar binnen. We zijn net op tijd voor het laatste gebed, waarin we stilstaan en denken aan de slachtoffers en hun familie. Dan nog de zegen en daarna verlaten de bisschoppen, het koor, de minister en zijn vrouw en andere belangrijke mensen de kerk, waarna wij de kerk verder kunnen bekijken. We staan vlak bij daar waar een paar zeer belangrijke Australiërs zaten, het reserveringspapier ligt er nog, en dat neem ik natuurlijk mee! Het is een prachtige kerk met mooie ramen een mooi koor en verschillende bogen. Hierna stappen we weer op de bus en stappen uit bij Ciculair Quai. Hier vandaan gaan de boten naar allerlei bestemmingen in Sydney. Wij gaan naar Manly, we zien dan gelijk de Harbour bridge en het Operahouse vanaf het water. Naar Manly is het ongeveer een half uur met de boot, dan nog een 10 minuten lopen via de winkelstraat en dan zijn we op het strand. In de winkelstraat zijn wat straatartiesten bezig, waaronder een jongetje die euphonium speelt. Natuurlijk kan Bonne het niet laten om ook even een stukje te spelen! Op het strand zijn prachtige golven, en er wordt volop gesurft, leuk om naar te kijken. We struinen op de terugreis nog langs wat souvenirwinkels waarna we weer op de ferry terug stappen. De terugreis is een pittige, het schip gaat een paar minuten behoorlijk heen en weer en de mensen die voorop de boot stonden zijn kleddernat geworden, gelukkig is er niemand zeeziek geworden. Terug in de haven lopen we naar het Operahouse. Dit is toch wat minder wit dan dat je altijd op de foto’s ziet. Er zitten een soort bruinige streepjes op als je van dichtbij bekijkt. Bonne en ik lopen helemaal om het Operahouse heen en lopen ook nog een stukje door de Botanische tuinen. De kinderen zijn vast teruggelopen naar Circulair Quai. Rond 18.00 zijn we terug bij ons appartement en eten lekker spaghetti. Ik doe ’s avonds mijn best om gauw alle blogjes van de afgelopen week weg te werken. Hard werken op vakantie hoor!

Na een heerlijk nachtje slapen in een schoon bed, zonder zand en zonder kou, met een wc op kruipafstand worden we rond 7.30 uitgerust wakker. We moeten rond 10.00 uit onze villa’s. Dus opstaan, ontbijten en inpakken. We volgen ook het nieuws rond de vliegramp en zien de meest verschrikkelijke beelden op tv, ik kan er niet meer tegen en wordt er heel verdrietig van. We zetten de tv uit.
De taxi is er rond 10.30 en brengt ons naar het vliegveld. Hier wachten we op onze vlucht naar Sydney, en we doen ondertijd een spelletje Uno voor we het vliegtuig in mogen. De lunch bestaat uit water, een zak chips en een zak snoepjes. In het vliegtuig krijgen we vast nog wel wat. Dat het vliegtuighapje niet echt Pieter z’n favoriet is had ik wel verwacht. Een chickenpie (soort bladerdeeg met kipragout) is niet iets wat wij thuis nou vaak eten, maar het was warm en ik had trek, dus het viel er goed in. Het laatste stuk van de vlucht naar Sydney is met nogal wat turbulentie, ach hebben we dat ook eens meegemaakt! Op het vliegveld in Sydney is het rustig, we hebben snel de koffers en nemen een taxi naar het appartement in Bondi beach. Helaas begint het wel een beetje te regenen. Op 19 Denhamstreet staat Martin (eigenaar app) al op ons te wachten. Het is een heerlijk appartement, met veel ruimte en wifi!! Iedereen heeft z’n eigen kamer. Bonne en Gertjan gaan boodschappen doen, Pieter en Marijke pakken hun tassen uit, ik sorteer en draai de was vast. Het duurt een tijd voordat Bonne en Gertjan terug zijn. Ze waren eerst de verkeerde kant op gelopen…
Het eten bestaat vanavond uit traditionele hollandse pot: aardappelen, gehaktbal en boontjes. We misten de vanillevla nog, maar die is hier niet te krijgen . Marijke is heel bij weer on-line te zijn. Ze skypt wel 2 uren met Laura in Denemarken, terwijl ze haar koffer uitpakt! Natuurlijk skypen we ook met Opa en Oma. En dan moeten de foto’s op de laptop en het blog moet bijgewerkt van 5 dagen… ‘savonds duiken we onze heerlijke bedjes in. Morgen, zondag, gaan we Sydney verkennen.

Na een heerlijk warm nachtje in de swag worden we ook nu weer om 5.30 gewekt met Rhetts gitaarmuziek. Even heerlijk soezen, en daarna snel de kleren aan, ontbijten, opruimen en inpakken. We rijden nu ongeveer 30 minuten naar de Kings Canyon. Hier zijn een korte en een lange wandeltocht te maken. Aangezien Pieter zere voeten heeft (te lang op z’n gympen gelopen), en Marijke ook niet zo’n zin heeft om te wandelen, besluiten we dat ik de korte tocht met M en P ga lopen en Bonne en Gertjan de lange toch gaan doen. Deze duurt 3.5 uren, en is vooral in het begin zwaar met een steile berg met 500 treden. Dit noemen ze ook wel de Heart Attack Hill. Maar daarna is het wel te doen. Het waaide behoorlijk daarboven, maar de uitzichten waren fantastisch! Pieter Marijke en ik doen de korte wandeling, deze blijkt wel heel kort te zijn, ongeveer een half uurtje, maar wij doen er toch zo’n 2 uren over. We lopen door een soort kloof die uitkomt op een platform waar je een prachtig uitzicht op de Canyon hebt. Gelijk in het begin zien we boven ons Bonne boven op de canyon staan, en maken we foto’s van elkaar. Fijn dat Marijke zo’n knalroze jas aanheeft, die herken je altijd overal. Beneden klauteren we op de rotsen, klimmen we in bomen, kortom we trekken ons eigen pad. Heerlijk om eens even op eigen houtje te kunnen doen waar je zin in hebt. Boven genieten Bonne en Gertjan ook, Rhett vertelt veel over de omgeving, de Aboriginal cultuur en de flora & fauna. De Aboriginals ontdekten vroeger natuurlijk ook nieuw planten en vruchten, maar waren die nou te eten? Dat vonden ze uit door een nieuw plantje of besje eerst over hun lippen te wrijven. Gebeurde er niets, dan namen ze een heel klein stukje in de mond, gebeurde er nog niets dan een half besje opeten en kijken of er ook buikpijn ofzo optrad. Zo werd het verder opgevoerd. Ook wel gaven ze aan de oudsten leden van de groep iets nieuws te eten, en dan mijn afwachten wat er gebeurt…..
Na ruim 3.5 uren gewandeld te hebben komt de groep weer bij de bus aan. De bus waar de 3 oudere Deense dames en wij in konden wachten nadat we onze korte wandeling hadden gemaakt. De tijd hebben we opgevuld met een spelletje ezelen, en een sudoku maken. Na de lange wandeltocht rijden we door naar de picknickplaats vlakbij waar we sandwiches eten. Hierna weer de bus in voor de reis terug naar Alice Springs. Na iedere stop zitten er 2 andere personen bij Rhett voorin de bus. Zelf hoe ik niet perse voorin, maar Pieter wil graag voorin, en dus ga ik mee. Maar voordat het zover is, gaat de (redelijk gevulde) Franse dame de bus uit, maar ze blijft met haar jas haken aan de brandblusser die vervolgens dus gaat spuiten. Hilarisch! Maar jeetje, wat een witte troep, en wat een stof! Iedereen de bus weer uit, want Rhett moet eerst vegen en de bus moet gelucht. Daarna rijden we een uurtje en dan gaan we met de bus off-road rijden. En dat off-road rijden gaat over de rode zandwegen die wel een beetje bumbly zijn. Het is het beste om hier met een flinke gang overheen te rijden, en dat doet Rhett dus ook. Scheuren met de bak! Dit is net een attractie in een pretpark! Gaaf! We stoppen nu nog iets vaker om meerdere mensen de gelegenheid te geven om voorin te zitten en foto’s te maken. Na ongeveer 100 km komen we weer aan op de normale asfaltweg.
Na een aantal kilometers stoppen we bij een tankstation/wegrestaurant. In dit restaurant staat een tv waar we op het nieuws zien dat er een vliegramp is gebeurd. We rijden door naar Alice Springs waarna we afgezet worden bij ons resort. Nog in de bus horen we dat het een vlucht betrof die uit Amsterdam kwam.
Na het ophalen van de sleutels van onze villa’s nemen we een douche en maken we ons klaar om met de hele groep nog even een hapje te gaan eten. We eten bij Monty’s kangoeroeburgers en hamburgers en na van iedereen afscheid te hebben genomen nemen we een taxi terug naar ons resort. ’s Avonds kijken we nog tv en komen we erachter dat de vlucht van Amsterdam naar Australië waarschijnlijk neergehaald is met een raket door rebellen uit Oekraïne. We zijn aangeslagen, en realiseren ons dat waren we later weggegaan dat wij dat ook hadden kunnen zijn.