Dag 15: van Death Valley op weg naar Visalia via Sequoia Forest (1 augustus)

Rond 9.30 rijden we de Death Valley uit. Het is droog, zanderig, rotsig, verlaten wegen en warm. Via een lange saaie weg rijden we via Ridgecrest de bergen in. Het wordt hier weer een stuk koeler en groener. Prachtige route door de bergen. Soms een koe, soms een eekhoorn, maar ook haarspeldbochten en veel groen. Zelfs een buitje! Rond een uur of 5 zoeken we een kampeerplaats. Die zijn er langs een riviertje. Heul basic, met alleen een toiletpot zonder flush. Dat houdt in dus ook geen water of andere voorzieningen. Het is mij en Marijke iets te bar. We rijden nog even door en zien een Bed en Breakfast langs de kant, misschien is dat wel wat. We rijden nog even door, maar na nog ergens weggestuurd te zijn “nee, dit is private property” terwijl bij de weg een bord stond van campsite, gaan we terug naar de B&B. Dit blijkt tevens camping te zijn, en na een bijzondere ontvangst door een bijzondere man op leeftijd gaan we hier staan. Ook prachtig aan een riviertje. Mooi plekje, sjofele, smoezelige wc en douche, maar overal staan terrasjes met schommelstoelen en bankjes, èn er is wifi! Een heerlijke koele nacht onder de sterren staat ons te wachten. Leuk om toch ook iets op de bonnefooi te doen, dat is toch ook wel weer de charme van kamperen.

Dag 14: van Las Vegas naar Death Valley (31 juli)

Rond 10.30 is de auto volgeladen en verlaten we het appartement. Via de Strip, waaraan alle grote hotels liggen rijden we Zuidwaards de stad uit. We passeren het Las Vegas welkom Sign, waarvoor nu al een rij staat met mensen die ermee op de foto willen. Ik haal wel een foto van internet en ik shop ons erin! Wij nemen genoegen met een quicky uit de auto genomen. Al snel rijden we weer tussen de stenen en het zand. In het gehucht Shoshone kopen we nog een vet duur pakje boter (dat waren we gisteren dus vergeten) bij de local store waar een paar ongeïnteresseerde dames achter de balie staan. Dat komen we dus vaker tegen, personeel op het onvriendelijke af. Maar goed, aan de overkant zien we een museumpje dat we maar even doorstruinen. De man die hier achter de balie staat is daarentegen weer heel vriendelijk en geeft ons een folder en tips over Death Valley. Dan zit hiernaast de plaatselijke saloon en daar willen we even wat drinken. Als we binnenkomen ruikt het er heerlijk en we eten dan gelijk maar een hapje mee. Daarna door naar het heetste deel van onze reis, Death Valley. Na een uurtje komen we aan in Badwater, dit is het laatste punt van Amerika, 85.5 m onder de zeespiegel. Het is ook het warmste punt, als we daar uit de auto stappen is het 125 gr F. dat is zo’n 51 gr C. halfkokend dus. Op het asfalt proberen we een eitje te bakken, maar dat lukt toch niet gelijk. De lucht voelt aan als een hete fohn! Even naar het houten bordje met Badwater erop, foto’s maken en wegwezen! We rijden nu verder naar het noorden en pakken onderweg Artist Drive mee. Hier zien we mooie rotsen in verschillende groene, gele, rode en bruine tinten. De temperatuur loopt op naar 130 gr. F dit is 54.5 gr C. niet te harden! Rond half 6 komen we aan in het hotel in Stovepipe wells. Deze kamer is een beetje basic, de bedden zijn smal, dus daar gaan natuurlijk geen 2 kinderen in slapen. Er wordt nog een opklapbed gebracht en de heren blazen nog een luchtbedje op. Het koude water uit de douche is ook ruim 40 graden, douchen kan gewoon niet. We eten een hapje, doen een spelletje skipbo en rijden dan een half uurtje weer terug om bij Zabraski’s point de zonsondergang te zien. Dat valt een beetje tegen want het is nogal bewolkt. Er werd voor vandaag ook onweer afgegeven, dus wellicht dat we nog een buitje meepakken. Op het uitzichtspunt Zabraski, komen we voor het eerst deze vakantie Nederlanders uit Groningen tegen. De man heeft zelfs in Buitenpost op school gezeten en is afkomstig uit Kollumerpomp! Zo is de wereld al weer klein. We kletsen even gezellig en rijden dan terug naar het hotel. Onderweg gaat het al steeds harder waaien en het duurt niet lang of het gaat dikke druppels regenen. En vooral heel veel waaien met heel veel zand! Dat wordt dus niet meer zwemmen, maar even een filmpje kijken en een spelletje op de mobiel doen. Wifi hebben ze hier ook al niet. ☹. Dus op tijd naar bed en de airco vol aan.

Dag 13: Las Vegas! (30 juli)

Een heerlijk Kingsize bed waarin in Bonne bijna niet kon terugvinden! ’s Nachts toch best wel warm in het appartement ondanks de airco. Na een zelf in elkaar geknutseld ontbijt in onze eigen grote keuken is het eerst tijd om boodschappen te doen, dus maar weer een supermarkt opgezocht. Rond 13 uur zijn we terug en gaan we eerst het zwembad uitproberen. Het water is warm, de hottub is heet! Waarom hier allemaal hottubs zijn is me eigenlijk een raadsel!

Ook weten we al een paar dagen dat onze trip in Yosemite op de tocht staat door de bosbranden die daar woeden. het park is nu grotendeels afgesloten, alleen de Tiogaroad is nog open, maar waar we zullen kamperen, in YosemiteValley is op dit moment alles gesloten. Waarschijnlijk gaat het vrijdagmiddag om 16.00 weer open, maar dan moeten we er eigenlijk al een nacht zijn. Ook de bus die ik gereserveerd had om ons naar Glacierpoint te brengen, vanwaar we dan de panoramatrail naar beneden zouden lopen kan niet rijden want de Glacierroad is ook dicht. We besluiten alles te gaan annuleren, en dit geeft ons de kans om toch mijn oude buurmeisje uit Oldehove, Coby op te zoeken. Coby dus een appje gestuurd en de situatie uitgelegd, en we mogen zelfs bij Coby en haar gezin een nacht logeren! Super, ik heb er zin in om lekker bij te praten, we hebben elkaar wel 20 jaar niet gezien denk ik!

Waar we ook heel veel zin in hebben is het schieten op een Shooting range. Wat voorwerk op internet heeft een Greenvalley range in Henderson opgeleverd, dus daar rijden we naar toe, het is een 10 miles buiten Las Vegas. We worden daar geweldig begeleid en geholpen. Eerst toestemmingsformulieren voor Marijke en Pieter invullen, dan nog meer papieren, gehoor en oogbescherming. Bonne, Marijke, Pieter en ik nemen een standaard pakket, we gaan schieten met een Glock 9  mmen een volautomatische geweer. Gertjan wil met nog met wat anders schieten: 2 handgeweren, 2 volautomatische geweren en een shotgun. We mogen allemaal een schietschijf papier uitzoeken en dan gaan we een speciale ruimte in waar de schietbanen zijn. Bonne gaat als eerste, die heeft geen zenuwen want die heeft het al eens eerder gedaan. Zelf heb ik vroeger wel eens met de buks van mijn vader geschoten, maar verder gaat mijn schietervaring dan ook niet. We krijgen 1 op 1 instructie, de instructeur vindt alles prima, selfies maken, hij is heel geduldig en aardig. Het valt met niks tegen dat we allemaal redelijk raak schieten. Van de Glock krijg je best een weerslag, en het volautomatische geweer heeft wel heel veel vuurpower. Takkatakkatakkatkakka!!We vinden het allemaal een geweldige ervaring! Toch wel een beetje stijf van de adrenaline moeten we eerst maar even wat drinken en popcorn eten, dat hoort er allemaal bij.

Dan nog even een avondmaaltijd scoren bij Wendy’s, nou dat was wat mij betreft geen succes, slappe patattekes, nee, gewoon niet lekker en de bestelling kwam ook nog eens niet goed door, dus nog again!

’s Avonds gaan we Las Vegas weer in, we zien de fonteinshow van het Bellagio, we gaan op zoek naar de M & M store die we ook vinden en waar we 3 verdiepingen chocoladegeur doorstaan ?. Dan zien we een groot hotel met een achtbaan. Tja, het is hier echt van de gekke in Vegas! Marijke wil graag in de achtbaan, dus die zoeken we op. Komen we daar, is de baan net gesloten vanwege onweer. Grrrrr! Pieter en Gertjan spelen nog even icehockey en krijgen 5 dollar om op de juniorapparaten te verspelen. En dan volgt nog de lange lange lange wandeling terug naar het hotel. Zere benen!

Dag 12: Van Zion naar Las VEGAS!! (29 juli)

Vandaag gaan we naar Las Vegas! Nu we 3 dagen gekampeerd hebben, is er veel zooi ontstaan! Het kost even tijd om alles weer netjes in te pakken en te zorgen dat alles in de auto past. Maar gek genoeg heb ik het idee dat we steeds meer spullen hebben maar dat we steeds beter worden in efficient inpakken! De Australische buren van 2 verderop stoppen met kamperen en geven ons een halve bus gas, een busje zout, peper, een plastic grondzeil, een zoete aardappel en een halve knoflookbol. Hartstikke aardig, om ze te bedanken krijgen ze een zakje met Haagse hopjes en Werthers egte van ons. (ik weet niet of ik dat goed gespeld heb ?). We maken nog een leuk kletsje met ze, het blijkt dat ze ook in Victoria wonen, maar aan de andere kant dan René en Simone, ze wonen aan de kant van de Great Ocean Road. Toch grappig om nu te weten hoe het er daar dan uitziet. Rond 10 uur gaan we op weg naar Las Vegas. In Las Vegas kunnen we pas vanaf 16.00 in ons appartementhotel terecht, dus we gaan eerst lekker shoppen in de Outlet. Eerst maar even wat eten, dat doen we bij de geen idee meer hoe dat heet. Maar we eten lekker pizza, met salade en pasta en een broodje met kip en broccoli. Daarna lekker shoppen! We slagen er allemaal, voor Levi’s broeken, of t-shirts, of Nikeschoenen of sporthemden en broeken. En dan zien we de Cheesecakefactory. Dat is de tent om eens lekker uit eten te gaan of hun heerlijke taart te proberen. En dat gaan we dus doen, 3 stukken taart bestellen we, dan kunnen we er allemaal van eten. Een lekker koffietje erbij of limonade, en dan blijkt dat we die 3 stukken taart niet eens op kunnen ?! Maar wel heel erg lekker en voor herhaling vatbaar. Om 7 uur zijn we (voorlopig) wel uitgeshopt en gaan we richting het hotel. Na het inchecken gauw alle spullen naar boven sjouwen, nee helaas geen lift, en dan met het hotel busje de stad in. Om 9 uur zien we nog net het staartje van de waterfonteinshow van het Bellagio. Jammer, maar volgende keer beter. (achteraf blijkt deze ieder kwartier een show op muziek te geven). We lopen een hotel in, dat is me toch megagroot! Allemaal dure winkels zoals Gucci, Versace, Dolce Gabana en weet ik niet wat allemaal. Onbetaalbaar in ieder geval (voor ons ? dan)! Van het ene hotel loop je zo het andere hotel binnen, wat nog mooier is dan het andere. En natuurlijk allemaal gokautomaten en roulettetafels. Bonne vergokt 1 dollar, en wint niks. De kinderen staan erbij te kijken maar worden gesommeerd om door te lopen. Kijken mag niet! En dan raken we elkaar kwijt. Bonne en Gertjan kijken samen nog in een winkel, de rest gaat iets verderop op een bankje zitten en vervolgens ziet we elkaar niet weer. Gelukkig kunnen we bellen, maar er is zoveel lawaai dat we elkaar slecht verstaan. Bij de bus zien we elkaar weer. Even niet gezellig ☹. Maar goed, nu terug naar onze prachtige hotelkamer en dan de oogjes sluiten en naar droomland!

Dag 11: Zion (28 juli)

Na een heerlijk warm nachtje (ik slaap overigens prima) gaan we na het ontbijt op weg naar het park om de Narrows te gaan lopen. We wilden vroeg gaan dus voordat de bussen gaan rijden om ons naar het park te brengen, dus we gaan met de auto. Het is inmiddels toch 8 uur geworden (tja vroeg weg is niet ons sterkste punt), en we realiseren ons dat als we in het park willen parkeren we ook nog parkeergeld moeten betalen èn als we bij het park aankomen staat er een file. Dus de auto gekeerd, auto terug op de camping gezet en alsnog met de bus naar het park. De wachtrij voor de shuttlebus het park in is 2 keer zo lang als gisteren, wachten dus. Gelukkig is het nog lekker fris (24 gr) en nog geen last van de warmte. Rond 9.30 stappen we uit bij de laatste halte van het park en beginnen we aan de wandeltocht door de Narrows. Eerst 1,5 miles naar het begin van de rivier en dan het water in. We hebben allemaal onze bergschoenen aan en stappen het water in. Dat was nog 7 meter droge voeten en vanaf dan lekkere natte voeten. Het water is niet koud, dat scheelt! Door de rivier de Virgin banjeren we een kilometer of 5. Soms aan de oever door het zand, of over dikke stenen, maar ook hele stukken door het water, voorzichtig met de wandelstok peilen waar je je voeten kunt zetten. Wat een ontzettende leuke tocht! En nog lekker koel zo ’s morgens vroeg, de zon schijnt nog niet in de canyon waardoor we nog lekker in de schaduw lopen. Ook hier zijn weer erg veel Nederlanders, net als Chinezen en Fransen! Om een uurtje of 1 keren we weer om en lopen terug. Nu gaat het toch sneller, minder fotostops en we lopen met de stroom mee. Rond een uurtje of 3 zijn we weer terug en we gaan eerst een lekker ijsje eten tegenover de camping. ’s Avonds eten we restjes, dat wil zeggen, worstjes die over waren van de bbq, in een omelet met ijsbergsla erbij. Best lekker campingvoer!

Dag 10: Zion (27 juli)

Onze eerste wandeling in Zion staat voor vandaag gepland. Eigenlijk was het de bedoeling om Angels Landing te gaan lopen ’s morgens heel vroeg, maar doordat er erg slecht weer geweest is begin juli is deze trial geblokkeerd door aardverschuivingen. Het pad is gewoon verwoest ☹. Daarbij komt het ook nog dat het heul errug warm is. Dus ook de Observationtrail met een hoogteverschil van dik 600 meter laten we maar voor wat het is. We hebben een kortere tocht uitgekozen en gaan naar de Lower Emerald Trail. Een mooi vlak pad dat uitkomt bij een watervalletje wat voor verkoeling zorgt. Voor de camping stopt de bus die ons naar het park brengt. In het park rijden gratis shuttlebussen, maar, eerst een kwartiertje in de rij! Bij Zion lodge stappen we uit en beginnen de wandeling. Het wemelt trouwens van de Nederlanders in het park. De wandeling naar de Lower Emerald is mooi, ongeveer 1,5 miles heen er terug (een 2.5 km). Onder een grote boom eten we wat en daarna lopen we naar de volgende busstop via de Grotto trail. Hiervandaan nemen we de shuttlebus naar het laatste busstation, en gaan we lekker pootje baden en een beetje spelen in de rivier. Rond 15 uur zijn we weer terug in Springdale en gaan we even boodschapjes doen in een van de weinige supermarkten die er zijn. En vet duur natuurlijk! Maar ja we moeten toch eten. Vanavond gaan we barbequen dus hamburgers en kip worden er gehaald. En ’s avonds lekker smullen dus!

Dag 9: van Escalante naar Zion (26 juli)

Vandaag zijn we rond 8 uur vertrokken naar Bryce. Hier gaan we een wandeling maken dus de wandelschoenen komen weer tevoorschijn. We lopen een combinatie van 2 trials, de Navayo en de Queens gardentrail van ongeveer 5 km. Bryce is een prachtig park waarbij in een vallei allemaal stenen torens in verschillende bruine en witte tinten. De stenen torens zijn heel hoog dus je kunt er tussendoor lopen. Eerst lopen we via switchbacks naar beneden de vallei in. Onderweg lopen de chipmuncks met ons mee en poseren op hun achterpoten voor ons! Een prachtige route lopen we, maar het is best warm en we moeten uiteindelijk ook weer een heel stuk omhoog, er gaat heel wat water door! Rond 12 uur zijn we weer bij de auto en het plan is om nu eerst het hele park door te rijden tot het eind, dat is ongeveer 18 miles verder en daar te gaan picknicken. Een prachtige route! Onderweg komen we een heel stuk verbrand bos tegen, een beetje luguber van die witte afgebrande bomen. Aan het einde van de route zoeken we een picknickplaats, gauw het kleedje erop, wegwerpbordjes en het eten, want het rommelt en het bliksemt! De regen blijft ons bespaard, maar  de rest van het park krijgt een lekker buitje. Hierna rijden we weer terug naar het begin van het park, maar we stoppen bij bijna alle uitzichtspunten. Nu door naar Zion! Onderweg doen we nog even boodschappen bij een familyDollar en eten we een softijsje bij de Rockstore aan de overkant. Bij de rockstore verkopen ze stenen, heel veel verschillende stenen! We hebben ruim de tijd om ze allemaal te bekijken, we hebben weer een hele dikke bui dus maar even wachten. Rond een uurtje of 4 komen we aan in Zion op de camping. Hier blijven we 3 nachten kamperen. Het plekje wat we krijgen ligt aan de rivier onder een paar dikke bomen, dus we zijn dik tevreden. Gauw de tenten opzetten en poedelen in de rivier! Het is hier wel warm, heel warm, dik 40 graden, en ’s nachts zakt het tot een graad of 32. Dus even lekker afkoelen in de rivier. Wel dikke stenen, en best wel wat stroming, dus oppassen! ’s Avonds koken we weer een lekker Amerikaans potje macaroni en cheese. Lekker plakkerige macaroni. We worden al aardig handig om te koken op 1 pitje. Eerst even het ene en dat warm houden in een fleecedeken en dan de rest. Gaat best! We kopen ons scheel aan het ijs wat steeds in de koelbox moet, het smelt waar we bij staan, maar het blijft allemaal best koel. Het dreigt ook deze avond een beetje met onweer, dus we doen toch de rainfly’s maar over de tent. Lekker koese!

dag 8: van Torrey naar Escalante (25 juli)

Deze dag gaan we nadat we genoten hebben van een heerlijk Amerikaans ontbijt geserveerd in het hotel wat bij de huifkar hoort op weg naar de volgende dirtroad. In Fruita stoppen we eerst om daar bij de Gifforthouse de beroemde taartjes te gaan kopen. Hier halen we een aardbei/rabarbertaartje (de rabarber wisten we niet, maar vond ik als enigste erg lekker ?) en een kersentaartje. Straks dus lekker picknicken met taart! Eerst rijden we via de Notom Bullfrogroad naar de Burrtrail. De eerste is een goede verharde zandweg en daar gaat iedereen even rijden in onze 4 x 4. Ja, ook Marijke en Pieter! Wat een fun! De weg gaat uiteindelijk over in de Burrtrail, aan het begin van deze weg  zijn pittige switchbacks (haarspeldjes) onverhard dus hobbel de bobbel, maar wel erg spectaculair! Bovenaangekomen stoppen we om onze taartjes op te eten. Echt picknicken is er niet bij want daar is het eigenlijk te warm voor. Niet alleen vandaag maar eigenlijk altijd… De Burrtrail gaat uiteindelijk weer over in verharde weg en gaat door prachtige groene canyons, onderweg krijgen we weer een lekkere bui. Fijn, spoelt de auto weer een beetje schoon na al dat stof van de dirtroad. ?. Rond een uurtje of 2 stoppen we bij het beroemde Kiva’s Coffeehouse om … je raadt het al, koffie te drinken. Even heerlijk gebruik maken van de Wifi, in Europa is het nu een uur of 10/11 ’s avonds. We willen onderweg eigenlijk nog een wandeling doen, maar het weer is wat onweersachtig, dus het blijft bij even pootjebaden in een riviertje. De aankomst bij de Cabin in Escalante is daardoor mooi op tijd. Hier in Escalante hebben we een houten huisje met airco en 3 bedden. Buiten een kleine veranda, een overdekte picknicktafel en een firepit. Dat wordt vanavond vuurtje stoken! En marshmallows roosteren. Nu even lekker een boekje lezen en genieten van even niks doen. Tja, reizen is hard werken?. ’s Avonds koken we lekker ons eigen potje en na de afwas stoken we het vuur lekker op en roosteren we de marshmallows in het vuur. Gezellig! Een mooi einde van een mooie dag!

Dag 7: van Mexican Hat naar Torrey (24 juli)

Wat kan je genieten van een gewoon bed en een koele kamer! Vanmorgen heerlijk uitgeslapen, tja we liggen nu een kilometer of wat (geen idee hoeveel) voor op het schema. Ik heb vanmorgen tijd gehad om alle reisverslagen van de afgelopen dagen te maken, en ik kreeg ook nog eens ontbijt op bed ?! Toen zijn we nog eens even lekker gaan zwemmen en hottubben en ja dan is het toch tijd om alles weer in te pakken. Wat een slagveld in onze kamer! Wat kunnen 5 mensen een zooi maken. Het kost nogal wat tijd om alles weer passend in de auto te krijgen. Rond 12 uur rijden we uit Torrey weg. Nog geen 5 kilometer verder is de eerste bezienswaardigheid, Mexican Hat, een stapel stenen die op een Mexicaanse sombrero lijkt. Een kort fotostopje, want we hebben nog heel wat kilometers/miles te gaan. Een 10 minuten verder zijn we bij Gooseneck State Park. Hier zien we een dubbele meander in de rivier San Juan. Het lijkt op Horshoe Bend, maar dan zonder al die mensen! Vanaf dit punt rijden we via de 261 richting het noorden. Deze weg heet Moki Dugway en verandert in een gravelweg met switchbacks (haarspeldbochten). Spectaculair! Wat een uitzichten! Op het hoogste punt van de weg genieten we van het uitzicht, maar gauw verder naar het volgende hoogtepuntje, de eerste echte dirtroad, de Muley Point Road, dus hotsen en botsen we lekker heen en weer. Aan het eind van de weg is weer een prachtig uitzichtspunt, en hier ontmoeten we Steve, een aardige man van een Caribisch eiland. Hij kan mooi even een paar foto’s van ons nemen! Ondertussen schiet de tijd al flink op en we hebben deze dag zo’n 180 miles te rijden. Onderweg doen we nog het park Natural Bridges aan, waar 3 prachtige natuurlijke bruggen zijn ontstaan. Bij alle 3 de bruggen maken we een korte stop. Gertjan en Bonne maken bij de laatste brug een iets langer wandeling en lopen tot bijna onder de brug. Na een dikke bui komen we rond 20.00 aan bij Broken Spurr in Torrey, voor ons nachtje in de Huifkar! Echt een superleuke overnachting, heel bijzonder. Bonne en ik hebben in een enorm bed geslapen, groter dan we thuis hebben! Marijke en Pieter in het stapelbed en Gertjan op de bank. ’s Avonds hebben we nog uitgebreid gegeten in het bijbehorende Steakhouse. Fijn dat bij elke camping of hotel vaak wel een laundry (wasgelegenheid) en ijsblokjes machine is. Na een week onderweg is er een eind aan mijn hoeveelheid slipjes…. En de coolbox eet iedere dag ijsblokjes ?.

Bijwerken blog

Hallo allemaal,

Door ons toch wel volle programma heb ik niet iedere dag de tijd om het blog te schrijven. Vannacht hebben we onverwacht in een hotel doorgebracht, en daardoor deze morgen even tijd om alle bij te schrijven en op de website te plaatsen. Foto’s uploaden lukt me helaas (nog niet), maar ik zal wel wat op Facebook zetten (of whatsappen):-)

Het is leuk als jullie een berichtje voor ons achterlaten.

Groetjes van Bonne, Gertjan, Marijke Pieter en Theresia