Reis naar de Outback deel 1 (Uluru)

De volgende morgen (woensdag 16 juli), pikt de bus ons op om 6.00 uur. Bij de receptie staan nog 2 Nederlandse gezinnen die dezelfde trip gaan maken als ons. Al wordt een stel net iets eerder opgehaald, en blijkt dus in een andere groep te zitten. Jammer, want de jongens waren van dezelfde leeftijd als Gertjan. Van onze groep zijn wij  de eersten die opgehaald worden, de bus wordt gaandeweg gevuld met Denen, Denen, Denen en een Italiaans stel die op huwelijksreis zijn. In totaal zijn we met z’n 21, inclusief de reisleider Rhett. In de 4×4 bus (eigenlijk een soort vrachtwagen die omgebouwd is tot bus) is het koud zolang het donker is. De fleecedekens komen weer goed van pas, en zolang het donker is slaapt het ook nog lekker. Rond 8 uur wordt het een beetje licht en een paar stops later wordt het echt warm in de bus. Iedereen leert elkaar een beetje kennen doordat we op de ramen onze namen, leeftijden en nationaliteit schrijven.  Onderweg stoppen we nog een keer langs de kant van de weg om hout te sprokkelen voor het kampvuur. Rond 11.30 komen we aan in ons eerste kamp, we hebben dan een kleine 500 km achter de rug. Na de tassen in de tenten te hebben gezet, gaan we lunchen om daarna door te rijden naar de Uluru. De Uluru, Een monoliet, 348 meter hoog en ca. 9 kilometer in omtrek, is indrukwekkend door zijn massaliteit, maar vooral ook omdat de kleur, afhankelijk van de stand van de zon en eventuele wolken, voortdurend verandert: rood, oranje, paars, grijs, zwart. “Plaats van schaduw” betekent zijn naam in de taal van de Anangu-Aboriginals. Voor hen is Uluru een uiterst heilige plek, het huis van de oerslang, de navel van hun wereld. Als toerist zou je de rots uit respect eigenlijk niet moeten beklimmen, wat overigens wel gedaan wordt en wat de Aboriginals, die in verspreide nederzettingen rondom de rots wonen, met gemengde gevoelens bekijken. Vanwege de entreegelden en andere opbrengsten wordt een en ander gedoogd. Overigens is de steile beklimming niet zonder gevaar; er zijn al verscheidene klimmers omgekomen. Het indrukwekkendst is Ayers Rock tegen zonsondergang. Vanaf een speciaal uitkijkplatform zie je hoe de monoliet in snel tempo van kleur verschiet totdat er niet meer van over is dan een zwartemassa tegen de donker wordende hemel. Aangekomen bij de Uluru bezoeken we eerst het bezoekerscentrum. Hier worden een aantal gebruiken, rituelen en verhalen verteld door middel van een film en teksten aan de muur. Binnen mag niet gefotografeerd worden want de Aboriginals beschermen hun eigen cultuur. Ook op een aantal plaatsen van de berg mag niet gefotografeerd of gefilmd worden. Uit respect doen we dat dan ook niet. Daarna gaan we weer in de bus, waarna een paar keer stoppen voor een korte wandeling. Tijdens deze wandelingen vertelt Rhett een aantal verhalen en wetenswaardigheden over de Aboriginals en hun cultuur. De Aboriginal cultuur omvat veel verhalen, verhalen die verteld worden van vader op zoon, moeder op dochter, grootmoeder op kleinkind enz. Al deze verhalen hebben een diepere betekenis, het zijn verhalen om regels en respect over te brengen op volgende generaties. Een paar verhalen zijn voor de niet-Aboriginals vrijgegeven, en in het volgende blogje kan je ze lezen. Inmiddels is het al na 5 uur, en na nog een pittstop bij het bezoekerscentrum rijden we naar het zonsondergang-uitkijkpunt. Hier lijkt het wel uitverkoop, zo druk is het! Bussen vol toeristen die de zonsondergang bij de Uluru willen bekijken. Wij lopen met onze groep een stukje bij de menigte vandaag om vanaf een zandpad het spektakel te bekijken onder het genot van een glaasje bubbeltjeswijn en een toastje. Al snel wordt het steeds donkerder en zien we veel geflits van fototoestellen. We knippen er zelf ook lustig op los! En dan wordt het echt donker, èn koud! We gaan gauw terug naar de bus en dan naar het kamp. Daar helpen we met koken om het vervolgens bij het kampvuur lekker op te eten. (pasta met kangaroegehakt) jummie! De mensen die in een swag willen slapen onder de sterren en bij het kampvuur, hebben deze inmiddels klaargemaakt en opgerold zodat we daarop kunnen zitten. Mijn mannen zijn bikkels, die slapen vannacht buiten! Na de afwas pakt Rhett zijn gitaar en na een slokje port, begint hij zelfs te zingen. Hoe meer port hij drinkt, hoe valser het klinkt, maar dat maakt niet uit. Gitaar bij het kampvuur, miljoenen sterren, en geen verkeerslawaai is wel het ultime gevoel van de Outback. (hierbij horen ook de enge beesten zoals spinnen en slangen, maar die laten zich gelukkig niet zien!) Marijke en ik slapen in een tenthuisje, maar daar is het uiteindelijk kouder dan in de swag bij het kampvuur. Welterusten!

Een gedachte over “Reis naar de Outback deel 1 (Uluru)

  1. Lieve mensen! Wat een prachtige foto’s en verhalen, echt de reis van jullie leven. Geniet ervan en we horen hier in het MCL graag de verhalen!
    Lieve groet uit een druilerig Fryslân.
    Loes

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.